Julia Higueras (journalist): "Optimistisch zijn betekent niet dat je de realiteit negeert, maar juist dat je eraan werkt om die te verbeteren."

Karina Godoy

Madrid, (EFEverde). - Julia Higuera, een communicator die zich inzet voor positieve journalistiek, richtte 15 jaar geleden het tijdschrift Anoche tuvo un sueño op, een multidisciplinair magazine dat ook de prijzen voor "Geëngageerde Optimisten" uitreikt aan degenen die constructieve ruimtes promoten. Om de aandacht voor positieve berichtgeving te vergroten, heeft ze er nu ook voor gekozen om haar formats te diversifiëren en lanceerde ze het programma La Hora Optimista (Het Optimistische Uur) op de Spaanse Nationale Radio (RNE).

In een interview met EFEverde vertelt Julia over haar carrière, de uitdagingen waarmee ze te maken kreeg en haar nieuwe project, waarmee ze ervoor wil zorgen dat positieve initiatieven niet overschaduwd worden en een grote impact hebben.

Voor Higuera houdt deze aanpak in dat je journalistieke nauwkeurigheid handhaaft. "Optimistisch zijn betekent niet de realiteit negeren, maar geloven dat je die kunt verbeteren en eraan werken. We vertellen positieve verhalen, maar we onderzoeken, valideren en verifiëren altijd de feiten", merkt hij op.

Committed Optimists Awards: Wanneer hoop een daad van verzet wordt

Wat inspireerde je om het tijdschrift “Last night I had a dream” op te richten?

Ik wilde een venster openen naar andere realiteiten. Het is normaal dat journalisten slecht nieuws brengen, omdat het nieuws is, maar vooral op sociale media is er een bombardement dat je doet denken dat er niets anders in de wereld gebeurt. Er zijn echter veel dingen die goed worden gedaan, maar die daar niet de ruimte voor krijgen.

Daarom ben ik met het tijdschrift begonnen, om al het goede dat veel mensen doen en dat onopgemerkt blijft, onder de aandacht te brengen. Bovendien beïnvloedt de opeenstapeling van slecht nieuws jongeren, alsof er geen toekomst is. En ik geloof dat je door optimistisch over de toekomst te denken, hoop creëert, en hoop is daar één van. Wanneer dit alles samenkomt, ontstaat levensvreugde, het verlangen om dingen beter te doen en een betere toekomst voor iedereen te creëren.

Hoe heeft het tijdschrift zich sinds 2010 ontwikkeld?

Toen ik het tijdschrift begon, wat nogal een statement is met die naam (Last Night I Had a Dream), was het een project dat niet erg goed begrepen werd. We waren het eerste Spaanse tijdschrift dat op gerecycled, chloorvrij papier drukte. Destijds was het woord duurzaam zoiets als... hoe zit dat ook alweer?

We waren ook het eerste tijdschrift dat een B Corp-certificering behaalde (bedrijven die voldoen aan hoge normen op het gebied van sociale en milieuprestaties, publieke transparantie en juridische verantwoording). Het was een moeilijk proces, maar ik heb altijd geprobeerd de roeping van publieke dienstverlening die journalistiek moet hebben, te behouden.

Ze hebben ook de "Committed Optimist Awards" in het leven geroepen. Welke criteria hanteren ze bij het uitreiken van de prijzen?

We belonen toegewijd optimisme: mensen en projecten die niet wegkijken en die werken aan het transformeren van de realiteit. Erkenning is er onder meer voor Shirin Ebadi, de eerste Iraanse vrouw die de Nobelprijs voor de Vrede ontving, filosoof Noam Chomsky en organisaties zoals Open Arms, die zich inzet voor reddingsacties op zee.

In de afgelopen elf jaar zijn mensen die in een ontwikkelingsland, of waar dan ook, werken, geëerd. En dat doen ze met toewijding, want optimisme, als het niet gepaard gaat met toewijding, kan een gimmick worden; het is als een droom en een utopie.

Als je één van de prijzen zou moeten noemen die een bijzondere indruk op je heeft gemaakt, welke zou dat dan zijn?

De zaak van de Algerijnse journalist Kalet Drareni, gevangengezet wegens zijn verdediging van de persvrijheid. Hij mocht niet naar Madrid vliegen om de prijs in ontvangst te nemen, maar stuurde wel een video vanuit zijn land. De internationale impact was zo groot dat twee maanden later het verbod werd opgeheven en hij weer kon reizen. Hij zei tegen me: "Jullie hebben me beschermd."

Je hebt je nu ook op de radio gewaagd met "La Hora Optimista". Hoe was het om deze stap te zetten?

Ik wilde dezelfde inhoud van het tijdschrift vertalen naar een radioformat. We zenden positieve projecten uit, mensen die de wereld verbeteren en draaiende houden. Bijvoorbeeld wetenschappers die opgesloten zitten en vechten om een ​​geneesmiddel te vinden voor kanker en vele andere ziekten. Omdat ze optimisten zijn, stoppen ze niet met proberen en falen totdat ze er een vinden.

Het programma draait voornamelijk om diepte-interviews, die het thema van het hele programma bepalen. Het wordt aangevuld met twee informatieve segmenten, gepresenteerd door Isabel Rivadulla, en vervolgens een onderdeel genaamd "De kracht van een idee: van idee tot actie", dat ingaat op veranderingen in de gemeenschap. Het wordt uitgezonden op zondag om 21:05 uur op Radio Nacional de España.

U bent een van de oprichters van de vereniging WAS (Women Action Sustainability). Welke impact heeft de rol van vrouwen op de duurzaamheidsscene?

Ja, ik zit in de raad van bestuur als communicatievertegenwoordiger. Het is een vereniging van vrouwelijke leiders die duurzaamheid naar het hoogste strategische niveau wil tillen in bedrijven, instellingen en de maatschappij. We promoten ook de rol van vrouwen in leiderschapsposities en organiseren discussiefora over ESG-criteria (milieu-, sociale en governancecriteria).

Vrouwen hadden een zeer goede positie in duurzaamheid toen het woord net betekenis begon te krijgen. Toen het een afdeling was die verbonden was aan of ondergeschikt was aan communicatie en marketing, en niet veel budget had. Toen klimaatverandering al als een onmiskenbaar feit werd gezien, vind je deze vrouwen die al vele jaren leiding hadden gegeven aan deze afdelingen en zich erop hadden voorbereid.

Hoe zou u graag herinnerd willen worden in uw werk als leider in de positieve journalistiek?

Ik wil herinnerd worden als iemand die nooit het vertrouwen in de mensheid en haar vermogen om moeilijkheden te overwinnen heeft verloren. Als een journalist die ervoor koos om met hoop naar het leven te kijken, zonder de realiteit de rug toe te keren, maar ervan overtuigd dat het ook nodig is om verhalen te vertellen die ons verlichten, inspireren en ons herinneren aan het beste in onszelf.

Ik geloof dat mijn bijdrage aan positieve journalistiek erin bestaat het idee te verdedigen dat verslaggeving niet alleen draait om het aankaarten van problemen, maar ook om het aanwijzen van de juiste wegen, het benadrukken van de mensen die werken aan een rechtvaardiger wereld en het aantonen dat verandering mogelijk is. Als mijn woorden ook maar een zaadje van vertrouwen bij iemand hebben geplant, zal ik het gevoel hebben dat mijn werk en inspanning betekenisvol zijn geweest. EFEverde